ग़ज़ल !

बाच्नु पर्ने रैछ जसै -आशु पिई बाचेकै छु
मिलनका सारा याद छाती भित्र साचेकै छु
मर्न बरु प्यारो थियो जीवन ज्युन आटेकै छु
बल्या आगो फेला पर्दा मैले पनि तापेकै छु
भेट हुँदा तिमीसंग मनको व्यथा बाडेकै छु
त्यान्द्रा त्यान्द्रा बटुलेर आशा डोरी बाटेकै छु

तिम्ले सजाए !

तिम्ले सजाए सजाउ आफ्नै सम्झेर सजाउ,
सिरमा सिर्फूल झैँ सजाएनी हुन्छ ,
सिउँदो मा सिन्दूर बनेर हास्न पनि सक्छु
ओठको लाली होस् या अधर को कान्ति होस्
जहाँ म सुहाउछु तिम्रो लागि
म माया बनेर मुटुमा धड्किन सक्छु ,
म ममता बनेर छातीमा लुकामारी खेल्न सक्छु ,
मलाई अप्ठ्यारो छैन तिम्रा नाडिमा चुरा बनेर सजिन
मलाई आपत्ति छैन तिम्रा गोडामा पाउजू बनेर लटकिन
जहाँ म अटाउछु तिमी भित्र
म तिम्रो निस्वास बनेर तिमीमा बिलाउन सक्छु ,
म तिम्रो स्वप्न बनेर निन्द्रा मा टोलाउन सक्छु ,
मात्र तिम्रो चाहनामा ,
तिम्रो जिउने आधार बनेर जिउन सक्छु
सप्त रंगी इन्द्रेणी बनेर रङ्ग छर्न सक्छु
तिमी संगै तिम्रो जीवन साथी बनेर ज्यून
जनम जनमको साथ निभाउने कसम खान सक्छु

गजल

रात भरि तिमी संगै सपनीमा भुलिराछु
लक्ष छैन कुनै यौटा यता उति डूलीराछु
मौलाएको मुना न हो कोपिला भै फूल फूल्ने
दोबाटोमा अलपत्र गन्तब्य लाई कुरीराछु
बुँद बुँद सगाल्दै छु सागर को कोसेली यो
उड्दो चरी समातेर पिंजडामा थुनीराछु
मन भित्र संगाल्ने हो पिरतीका याद हरु
मनै छैन आज भोलि सबै कुरा भुलिराछु

शहीद फर्केर आऊ !

न सक्छु भन्न तिमीलाई पिडा छाती यो चिरेर
न सक्छु ज्यून बितेका दिन अतित बिर्सेर
राष्ट्रका खांतिर मर्नु नै थियो -मारेर गयौ रे
अमर भन्ने उपाधि भिरी-शहिद भयौ रे
ब्युझ्याउछु भन्थ्यौ यो देश सारा-अध्यारो हटाई
जगाउछु भन्थ्यौ सुतेका सारा मादल ठटाई
सुकेर गए छहरा छाँगा सुस्केरा छर्दैनन
रहेनन् अब डाँफे र मुनाल बेसीमा झर्दैनन
तृष्णा ले सक्यो मोहले तान्यो सर्बत्र जनलाई
कुद्रीष्टि पर्यो बैरीको यहाँ पवित्र मनलाई
भूइंचालो आयो देशमा आज ढल्दैछ हिमाल
नेपाल भित्रै पराई जस्तो बन्दैछ नेपाल
गैंची र बेल्चा हातमा छैनन् बन्दुक चल्दैछ
बमका छिर्का गर्वमा धसी नेपाल गल्दैछ
बनेर तिमि आँखाको नानी धर्तीमा आउन
पर्खन्छु संधै मन मेरो बिछाई फर्केर आउन
पुकार सुनी फर्केर आऊ नेपाली ब्युझ्याउन
हातमा हात मिलाई हिडौ यो देश उठाउन
बिन्ति यो सुनी शहिद तिमी फर्केर आउन
धर्तिको स्वर्ग नेपाल आमा भनेर गाउन